Zelo & Jungkook ~cz.11 [Be my doll]

wstęp 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

                          Sytuacja nieco się uspokoiła. Mówię oczywiście o tamtym konkretnym dniu... jeśli chodzi o zachowanie Jungkooka z dnia na dzień było ono coraz gorsze. Tamtego dnia, gdy demon postanowił mu trochę odpuścić zawiozłem go do muzeum Warrenów. Jednak przed jego drzwiami, Kook znów zaczął się okropnie zachowywać...
- Jesteśmy skarbie...- spojrzałem na nieobecną twarz bruneta - Kookie...- ten jednak nie dając znaku życia ślepo wpatrywał się w drzwi wejściowe - Jungkook... słyszysz co do ciebie mówię?- na jego twarzy pojawił się demoniczny, złowrogi uśmiech.
- Słyszę!- syknął gwałtownie klękając.
- O nie...- kucnąłem obok lalki pospiesznie ją w siebie wtulając - Kookie, już dobrze, słyszysz?
- Puść mnie!- jego głos był przeraźliwy i z pewnością nie należał do mojego chłopaka.
- Zapomnij...- chwyciłem go mocniej, delikatnie całując go w głowę. Brunet jakby na chwilę się uspokoił. Wykorzystałem moment patrząc mu głęboko w oczy - Wypieprzaj z ciała mojego chłopaka...- jak patrzę na to z perspektywy czasu to dziwię się, że moje serce potrafi jeszcze normalnie bić. W tamtym okresie rozsadzało mi niemalże klatkę piersiową.
- Nie...- znów ten syczący głos - Wiesz... Zelo...
- Nie wymawiaj mojego imienia...
- Hm... tak naprawdę cię nie kocham i nigdy nie kochałem... jestem z tobą tylko dlatego, że dzięki twojej pedalskiej miłości mogę żyć. 
- Przestań...- tak, wiem... Jungkook w życiu by mi czegoś takiego nie powiedział, jednak sam fakt, że tak okropne słowa wypowiadane były za pomocą jego ust, bardzo mnie ranił.
- W łóżku też jesteś beznadziejny... - zagryzłem wargi... nie chciałem dać się sprowokować jakiemuś pieprzonemu dupkowi.
- Wstań... idziemy do środka...
- Masz tak małego, że jak zobaczyłem go pierwszy raz myślałem, że padnę ze śmiechu.
- Wstań...- warknąłem zaciskając pięści. Było mi potwornie przykro... Czułem jak do oczu napływają mi łzy. Ten okres był tak bolesny i ciężki, że momentami byłem bliski załamania psychicznego czy odebrania sobie życia. Wszystko przez docinki byłego mieszkańca Annabelle, który bestialsko kierował teraz moim chłopakiem.
- Zmuś mnie siroto.- wstałem biorąc głęboki oddech. Po chwili zauważyłem jak ciało Jungkooka podnosi się, a na jego twarzy formuje się szyderczy uśmiech.
- I z czego się tak cieszysz?!... Wyjdź z niego ty skurwielu!- czułem jak po policzkach spływają mi łzy.. miałem dość. Tak bardzo chciałem cofnąć czas i zacząć wszystko od nowa... naprawić błędy...
- Y y... szkoda, że się teraz nie widzisz. Jesteś tak bardzo żałosny...- wtedy też wydarzyło się coś, czego żałuję do dnia dzisiejszego i czego będę żałował i wypominał sobie do końca życia. [włączamy] W przypływie negatywnych emocji i bezsilności podniosłem rękę na Jungkooka, uderzając go w twarz. Po kilku sekundach dotarło do mnie co zrobiłem... głęboko oddychając wpatrywałem się w odwróconą sylwetkę bruneta - Dlaczego mnie uderzyłeś?- pękło mi serce. Ten demon gra nami jak mu się rzewnie spodoba.
- Jungkook...- chłopak odwrócił się patrząc na mnie z ogromnym przerażeniem w oczach. Jego twarz zalana była łzami, a prawy policzek był niemalże siny od uderzenia - Czemu mnie uderzyłeś?!
- Jungkook, to nie tak...- mam dość. Jedyne czego pragnąłem to rzucić się pod koła pędzących obok muzeum samochodów.
- Co ja ci zrobiłem...
- Skarbie...- wtuliłem w siebie chłopaka, płacząc przy tym jak dziecko - Nie zrozumiesz.... błagam, wybacz mi...
- To przez to, że dałem ciała w tym muzeum?- czułem jak się trzęsie. Nie sądziłem, że osoba, którą tak bardzo kocham będzie się bała przebywać w mojej obecności.
- Nie... Kookie...- spojrzałem mu w oczy... wszystko wraca do normy... jego gałki były czarne jak smoła - Pani Warren!- pomyślicie sobie pewnie, że to obciach iż dorosły chłopak w obliczu zagrożenia i bezsilności błaga o pomoc przypadkowych ludzi. Stojąc obok pomyślałbym tak samo, jednak wtedy nie widziałem innego wyjścia - Jungkook...
- Jungkooka tu nie ma!!- cisza... oczy kukły wbite były w przestrzeń znajdującą się ze mną. Po chwili jednak coś pchnęło go w moje ramiona.
- Kookie.... Pomocy!- przed muzeum wybiegł wnuk pani Warren - Błagam, pomóż mi.
- Już...- James wziął na ręce nieprzytomnego chłopaka - Spadaj do środka.- jak kazał, tak też zrobiłem. Zauważyłem krzątającą się po salonie Lorraine Warren, która w pośpiechu rozstawiała jakieś przedmioty.
- Pani Warren...
- Skup się chłopcze... musisz być silny, bo inaczej nam się nie uda.
- Słucham...- byłem w takim szoku, że zupełnie nie rozumiałem, o czym ona do mnie mówi.
- Gdzie twój chłopak?
- James...- wtedy też do pokoju wszedł wspomniany wcześniej chłopak, trzymając na rękach miotającego się Jungkooka - Boże, Jungkook!
- Spokój!- w życiu nie powiedziałbym, że staruszka potrafi zachować zimną krew widząc coś takiego - James, połóż go na ziemi.
- Za bardzo go nosi... roztrzaska sobie głowę.- złapałem się za usta powstrzymując się od płaczu. Ten widok był okropny...
- Przytrzymajcie go.- James skinął na mnie głową. Pospieszne się otrząsnąłem podchodząc bliżej.
- Usiądź za nim i trzymaj mu głowę.- chłopak położył Kooka na ziemi. Szybko klęknąłem za nim kładąc na kolanach jego miotającą się głowę. W pewnym momencie ręce oraz nogi kukły zaczęły wyginać się na wszelkie możliwe strony. Zupełnie tak jakby były z plasteliny.
- Co się dzieje?!- pani Warren stała nad nami z zamkniętymi oczami i szeptała coś pod nosem. Jej wnuk natomiast starał się utrzymać jego nogi.
- Rozmawiaj z nim.- zapłakany spojrzałem na Jamesa.
- Co...
- Rozmawiaj z nim... mów jak bardzo go kochasz... że chcesz go już zobaczyć...- skinąłem głową nachylając się niepewnie do partnera. Jego widok mnie przerażał... gałki oczne przybrały białego koloru, twarz była sina, a z ust toczyła się piana.
- Jungkookie... słyszysz mnie?- ciało kukły wygięło się w łuk, a z ust wydobył się przeraźliwy wrzask.
- Dalej! Nie poddawaj się!- przełknąłem z trudem ślinę dotykając ustami jego lodowatego czoła.
- Wiem, że tam jesteś Kookie...- złapałem oddech starając się nie rozkleić - Nie wiesz jak bardzo mi ciebie brakuje...- na każde moje słowo demon szarpał lalką łamiąc mu przy tym różne części ciała.
- Łamie się jak patyk...- James był naprawdę zdziwiony, podczas gdy pani Warren przyglądała mi się z ogromną ciekawością.
- Kim on jest...- zapytała klękając przy połamanym ciele Jungkooka. Nie potrafiłem nic z siebie wydusić. Nie puszczając jego głowy starałem się złapać odrobinę powietrza... ten widok był dla mnie zbyt bolesny - Nie pomogę mu, jeśli nie dowiem się czym on jest.
- N...nie... nie mogę...- Warrenowie wymienili się spojrzeniami. Lorraine ułożyła dłoń na moim ramieniu wzdychając.
- Chyba nie chcesz przyczyniać się do jego cierpienia...- spojrzałem na ledwo żywego Kooka zaprzeczając - Pomogę mu, jeśli się dowiem czym on jest...
- Jest... Jungkook... Jungkook jest lalką...- zacisnąłem usta spoglądając na zdezorientowaną kobietę - Nie oddam go wam... jest mój...
- Jak to możliwe...- James puścił Jungkooka uważnie mu się przyglądając.
- Błagam, pomóżcie mu!- nachyliłem się do partnera głaszcząc go po twarzy - Myszko, słyszysz mnie? Oni ci pomogą... niedługo wrócimy do domu...- majaczyłem... ze strachu, bezsilności... czułem, że teraz będę z tym sam...
- Boli...- głos mojego skarba... zacisnąłem powieki, spod których wypłynęły strużki łez.
- Jak mam ci pomóc?
- Zabij mnie...
- Jungkookie...
- Przestań mnie kochać...
- Nie, co ty mówisz?!
- To boli! Mam dość, rozumiesz?!- spojrzałem na staruszkę.
- Błagam, proszę mu pomóc... zrobię wszystko...
- Odsuń się.- pani Warren uklękła kładąc dłonie na poranionym ciele mojego chłopaka.
- Zabijcie mnie...- jej szepty mające na celu wygnanie demona przerywał co chwilę histeryczny głos Kooka - Zabijcie mnie! Błagam!... Mam już dość!- w pokoju zapanował mrok... meble, podłoga oraz ściany pokryły się szronem... w jednej sekundzie zrobiło się przeraźliwie zimno. W pewnym momencie ciało Jungkooka uniosło się na wysokość około metra. Jego kończyny ponownie zaczęły wyginać się na wszelkie możliwe strony potwornie przy tym trzeszcząc.
- Co się dzieje...- spojrzałem na Jamesa, który skinął jedynie głową - James...
- Daj mu jeszcze chwilę...- pani Warren również odsunęła się od chłopaka głęboko oddychając. Trwaliśmy w ciszy przez kilka sekund, jednak wtedy sekundy te dłużyły mi się w nieskończoność. Huk... Jungkook upadł na ziemię. W pokoju ponownie zrobiło się ciepło i jasno - Udało się...
- Jungkook...- podbiegłem do chłopaka wtulając go w siebie. Był zimny i nieprzytomny - Jungkookie... 
- Spokojnie.- Lorraine usiadła na kanapie głęboko oddychając.
- Co z nim?
- Okaż mu dużo miłości i sto procent swojej uwagi... z racji tego, że jest tylko zabawką, źle mogło się to dla niego skończyć.- skinąłem głową całując Kooka w czoło.
- Nie zabierajcie mi go...
- Nie mamy takiego prawa...
- Ale z drugiej strony jeśli będziesz chciał możesz nam o tym opowiedzieć... widzieliśmy tysiące dziwnych przypadków, ale kukłę, która pod wpływem miłości właściciela zmienia się w człowieka zdarza nam się widzieć po raz pierwszy. 
- Zelo...- otworzyłem szeroko oczy spoglądając na nieprzytomnego chłopaka.
- Jungkook...- wtuliłem go w siebie dławiąc się przy tym łzami.
- Czemu płaczesz?
- Co... niczego nie pamiętasz?
- Y y...- kukła zamknęła oczy kurczowo się we mnie wtulając - Zimno mi.- uśmiechnąłem się starając się za wszelką cenę go ogrzać - Co my tu robimy?
- Nic skarbie... za chwilę będziemy jechać do hotelu.
- Mhm... jestem troszkę zmęczony. - nie potrafię opisać emocji jakie mi wtedy towarzyszyły. Radość przeplatana z ogromnym żalem i wyrzutami sumienia. Jednocześnie okropnie bałem się, że ten koszmar do nas wróci... że Lorraine Warren zmieni jednak zdanie i będzie chciała odebrać mi Jungkooka. Dopiero taki "eksponat" sprowadziłby do jej muzeum masę gapiów...

~c.d.n.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------