Mark & Jackson~cz.6 [Miłość z internetu- Koniec]

~cz.1~ ~cz.2~ ~cz.3~ ~cz.4~ ~cz.5~ 

             Przez ostatnie dni pobytu Jacksona w Seoulu, bardzo wiele się działo. Każdy dzień, godzinę, minutę i sekundę spędzaliśmy razem. Rozstawaliśmy się jedynie na noce i to też niekoniecznie zawsze. Nie wyobrażałem sobie, że ten czas kiedykolwiek się skończy, ale niestety, to co piękne bardzo szybko się kończy. Rozstanie było dla mnie czymś niewyobrażalnie trudnym i ciężkim. Tak bardzo chciałbym cofnąć czas, by móc się z nim jeszcze raz zobaczyć, posłuchać jego wyznań, móc się do niego przytulić i go pocałować. Dlaczego musimy mieszkać od siebie tyle setek kilometrów? Ponoć Jackson planuje studia w Seoulu, ale do tego czasu oszaleję z tęsknoty za nim. Teraz przed nami najtrudniejszy etap... musimy utrzymać jakoś nasz związek. Raczej będzie to trudne, ale myślę, że nasza miłość jakoś sobie poradzi i za rok gdy znów się spotkamy będziemy piękną, idealną parą, święcącą przykładem dla innych... taką mam przynajmniej nadzieję. Póki co całymi dniami przesiaduję w pokoju, oglądam zdjęcia z ostatnich dwóch tygodni, piszę z Jacksonem i płaczę. Mało męskie? Nie sądzę... wydaje mi się, że zarówno laski jak i my faceci przeżywamy miłosne rozsterki tak samo. Youngjae podobnie jak ja rozstał się na rok z Jaebum'em, który razem z Jacksonem ma przyjechać tutaj na studia. On natomiast w przeciwieństwie do mnie wychodzi do ludzi, ciągle się z kimś spotyka, spędza czas na dworze... okno na jego podwórko o wszystkim mnie informuje. Ja jednak tak nie potrafię... tęsknota i rozmyślanie o moim chłopaku mi na to nie pozwalają. Najchętniej spędziłbym z nim całe wakacje, ale z tego co mi wiadomo, za kilka dni ma lecieć do Ameryki, do swojej rodziny. Gdy wróci zacznie się rok szkolny... porażka. 

   Siedząc na łóżku, bez przerwy rozmyślam o wspólnie spędzonej ostatniej nocy. Tak... kochaliśmy się. Pamiętam jak dziwiłem się JB i Youngjae, jak mogą się kochać już podczas pierwszego spotkania...teraz doskonale ich rozumiem. Impuls chwili i niesamowite pożądanie są silniejsze od zdrowego rozsądku. Poza tym dochodzi świadomość, że zobaczysz się z tą osobą dopiero za rok... równe 365 dni. Chcesz jakoś upieczętować waszą miłość i idziecie do łóżka... no cóż, tak to już w ludzkim świecie bywa. Wcale tego nie żałuję. Jackson mimo wrodzonej dominacji był niesamowicie czuły i troskliwy. Co chwilę pytał jak się czuję i czy aby na pewno chcę to zrobić. Odpowiedź była oczywista. Jak już się zdecydowałem na tak śmiały krok, to nie chcę go przerywać w takim momencie. Na samo wspomnienie tamtej nocy mam dziwny ucisk w podbrzuszu pomieszany z wielkim bólem serca wywołanym tęsknotą. 

   Założyłem specjalny kalendarz, w którym odliczam dni do naszego kolejnego spotkania. Zostało ich jeszcze 362. Nie mam pojęcia co zrobię ze sobą przez ten czas. Może zamknę się w pokoju i będę niedostępny dla ludzi? Jedyną osobą z jaką będę rozmawiał, będzie mój chłopak. W sumie ta opcja podoba mi się najbardziej. Jak postanowiłem, tak też zrobiłem. Po wakacjach, dokładnie po 1,5 miesięcznej przerwie od wychodzenia z domu musiałem w końcu wyjść do szkoły. Klasa maturalna, to wiadomo jak to jest. Mimo chodzenia do niej siedziałem może na 2-3 lekcjach i uciekałem do domu. Źle czułem się w towarzystwie ludzi. Do tego dochodził straszny gwar i szkolny hałas, który po 46 dniach totalnego wyciszenia był dla mnie niemalże przerażający. Dopiero po zamknięciu drzwi do swojego pokoju odczuwałem ulgę i spokój. Od razu siadałem do komputera i pisałem z Jacksonem. I tak nasza sielanka trwała około 10 miesięcy. 

*

Kilka dni do matury. Zamiast siedzieć w książkach wolałem przesiadywać przed komputerem i pisać z Wangiem. Czułem jak z każdym dniem kocham go coraz mocniej. Chciałem zrobić dla niego wszystko, by było mu jak najlepiej. Jackson o coś prosił i od razu to otrzymywał. Często fantazjowałem o tym, jak będzie wyglądać jego przeprowadzka do Seoulu. Nie mogłem doczekać się wspólnego zamieszkania, budzenia się koło siebie w tym samym łóżku, wspólnych posiłków, wyjść, imprez, wykładków na uczelni... i pomyśleć, że od tego wszystkiego dzielił nas zaledwie miesiąc matur. Później czerwiec, wakacje i nasze spotkanie. Na samą myśl szczerzyłem się sam do siebie jak głupi. 

Właśnie dochodził wieczór. Stała pora naszych rozmów. Usiadłem na czacie i czekałem na Jacksona. Gdy się pojawił od razu do niego napisałem.

<- Hej misiek, co tam?

-> To co zwyle... a u Ciebie?

<- Wszystko okej. Ciągle myślę o naszym wspólnym zamieszkaniu. Jestem tak podjarany tym faktem, że nawet sobie tego nie wyobrażasz <3 

-> Skup się teraz na maturze...

<- Matura to pikuś... napiszę ją jak najlpiej, bo wiadomo jaka czeka mnie za to nagroda

-> No

<- Mogę cię o coś zapytać?

-> Dawaj

<- Kochasz jeszcze swojego skarbka? 

(włączamy) Cisza. Znam Jacksona i wiem, że czasami zdarza mu się długo nie odpisywać więc nie miałem się czym denerwować. Poza tym jego zachowanie i brak chęci do rozmowy są pewnie związane ze stresem powiązanym z maturą i przeprowadzką. 

-> Nie chciałem załatwiać tego w ten sposób, ale nie mam wyjścia..

<- To znaczy?

-> Nie kocham Cię Mark... moim zdaniem zasługujesz na kogoś lepszego, a ja po roku przerwy doszedłem do wniosku, że wolę laski...

Nie mogłem uwierzyć w to co czytam. Co on pieprzy?! Jak to woli laski? Dlaczego? W czym ja jestem od nich gorszy?... Zamknąłem laptopa i roztrzęsiony położyłem się na łóżku. Moje oczy od razu napełniły się łzami, które po chwili mimowolnie wypłynęły na twarz. Czyli to koniec. Cała moja bajka, w której żyłem od prawie dwóch lat zamieniła się w koszmar... koszmar nie do opisania. Nie wiem co czułem w tej chwili... pustkę, żal, smutek, chęć odebrania sobie życia, nienawiść do całego świata... i narastającą miłość do Jacksona. Dlaczego?! Dlaczego ze mną zerwał?! Czym do cholery zawiniłem?... Starałem się być dla niego jak najlepszy. Robiłem wszystko co chciał. Ledwo pomyślał, a już to miał... gdzie popełniłem błąd? Co zrobiłem nie tak? Dlaczego musiał ze mną zerwać? Przecież się kochamy... Mieliśmy tyle wspólnych planów na przyszłość.. i to niedaleką przyszłość. Od spełnienia marzeń dzielił nas zaledwie jeden pieprzony miesiąc. Przetrwaliśmy 10 miesięcy, dlaczego nie daliśmy rady z tym ostatnim?! 

Zacisnąłem dłonie na pościeli i wybuchnąłem płaczem. Nie potrafiłem kryć emocji. Tym razem były one silniejsze ode mnie. Silniejsze...zbyt bolesne... nie do przeżycia. Co ja mam teraz ze sobą zrobić? Mój sens życia zniknął. Dla kogo ja mam żyć... a raczej wegetować? Dla siebie?... Od zawsze nienawidziłem swojego życia. Dopiero dzięki Jacksonowi zrozumiałem, że warto żyć, jeśli ma się przy sobie osobę, która cię kocha i zawsze wysłucha... a teraz już jej nie ma. 

Opadłem na podłogę i spojrzałem na rany po cięciach sprzed kilku miesięcy. Miałem ochotę znów je pogłębić. Wiedziałem, że ten ból nie będzie się równał z bólem jakim odczuwam teraz w sercu. W pewnym momencie usłyszałem dźwięk sms'a. Sięgnąłem po komórkę i odczytałem wiadomość:

<- Mark, przepraszam. Nie chciałem żeby to tak się skończyło. Mam nadzieję, że pozostaniemy w dobrych relacjach...

Co za dupek. Rzuciłem telefonem i skuliłem się płacząc jeszcze bardziej. Teraz kocham go i nienawidzę jednocześnie. Zawdzięczam mu tak wiele, ale też jednocześnie obwiniam o spieprzenie mojego życia. Dlaczego zawsze jak moje życie zaczynało się układać coś musiało je burzyć? Żyję w takim błędnym kole od prawie 19 lat... ileż można?! 

*

Rok później

Mimo pozostania w dobrych relacjach nie raz próbowałem targnąć się na swoje życie. Jak nie podcinaniem żył, to zażyciem nadmiernej ilości leków przypisanych od psychiatry. Nie sądziłem, że złamane serce może doprowadzić człowieka do takiego stanu. Mimo zdanej matury, rozpoczęcia studiów, a raczej teraz kończenia pierwszego roku, zawarcia nowych znajomości i imprez, nie było dnia bym nie myślał o Jacksonie. Miesiąc temu całkowicie zakończył naszą znajomość. Czy było mi z tym ciężko? Przepłakałem swoje i wróciłem do swoich obowiązków. Może po roku od rozstania nauczyłem się bez niego żyć i całkowite zakończenie naszej relacji nie było aż takim ciosem? Co ja mówię... Chciałbym okłamać sam siebie, ale nie umiem. Każdego dnia siedząc przy komputerze czekam aż do mnie napisze. Codzinnie wieczorem gdy kładę się spać, długo o nim myślę i wspominam dawne czasy, które już nigdy nie wrócą. Tak bardzo chciałbym cofnąć się w czasie i przeżyć to wszystko jeszcze raz.... dlaczego tak proste pragnienia są tak ciężkie do zrealizowania? 

~Koniec.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------