V&Jungkook~cz.2[Aż po grób]

cz.1

                    Wziąłem drobne po czym niechętnie ruszyłem we wskazane miejsce. Nie miałem ochoty śledzić Jungkooka, ani tym bardziej wchodzić z nim w jakiekolwiek, bliższe relacje. Mimo to chciałem spełnić prośbę Jimina i przynieść mu coś do picia. Gdy wszedłem do barku ujrzałem siedzącego przy jednym ze stolików wspomnianego wcześniej chłopaka. Wpatrywał się beznamiętnie w to, co znajduje się za oknem. Szpitalny park zapełniony niewielką grupką pacjentów i ich najbliższych. Kupiłem butelkę wody, po czym stanąłem w bezpiecznej odległości przyglądając się chłopakowi. Wygląda na potwornie smutnego, czekającego jedynie na swój koniec. Westchnąłem głęboko chcąc wrócić do sali, jednak wtedy Jungkook odwrócił głowę w moją stronę, wbijając we mnie wzrok. Głupio było mi zignorować go i wyjść, dlatego też przykleiłem do twarzy uśmiech i zająłem miejsce obok niego.
- Jak się czujesz?- brunet westchnął spoglądając ponownie w okno.
- Życie jest dość dziwnie skonstruowane, nie sądzisz?- zmarszczyłem brwi siadając bliżej chłopaka - Jednego dnia jesteś, a kilka dni później zostaje po tobie jedynie wspomnienie.
- Nie mów tak... jestem pewien, że z tego wyjdziesz.- Jungkook zerknął na mnie obracając w palcach korek od butelki po zimnej, zielonej herbacie.
- To rak, a nie grypa... z resztą po co ja ci o tym mówię? Jesteś zdrowy więc nie wiesz jak to jest gdy twoje życie wisi na włosku.
- No tak... masz rację...
- Fajnie, że odwiedziłeś Jimina.
- Hm?
- To miłe z twojej strony, że go wspierasz.
- No wiesz... to mój najlepszy przyjaciel...- chłopak skinął głową znów spoglądając na park. Dziwna z niego osoba... dziwna, ale też niezwykle intrygująca i ciekawa - A ciebie kto odwiedza?
- Nikt.- odpowiedział od razu, co spowodowało, że poczułem się niezwykle głupio.
- Oh... przepraszam ja...
- Moi rodzice wyjechali do Stanów jak miałem kilka lat i zostawili mnie pod opieką babci.- nie chciałem mu przerywać. Widocznie chłopak miał potrzebę wygadania się - Moja babcia jest już stara i nie zawsze ma siłę żeby do mnie przyjść...
- Wiesz... jeżdżę samochodem także w każdej chwili mogę ją do ciebie przywieźć.- ten jedynie pokręcił przecząco głową, po czym wziął łyka herbaty.
- Chcesz? Jest bardzo zimna. 
- Nie, dziękuję... powinieneś uważać i nie pić tak lodowatych rzeczy.
- Może mnie szybciej zabiją.- odpowiedział zakręcając butelkę - Takie wegetowanie tutaj jest bardzo męczące. 
- Myślisz, że lekarze daliby ci jakąś przepustkę?
- Nie wiem... nawet jeśli to gdzie pójdę? Do domu żeby pooglądać z babcią telewizję?
- A przyjaciele?
- Nie mam przyjaciół. Całe życie byłem sam.- musi mu być bardzo ciężko. Co mam mu powiedzieć? Co zrobić by poczuł się choć na chwilę lepiej?
- Teraz gdy będę odwiedzał Jimina, będę również odwiedzał ciebie... pogadamy, przywiozę ci jakieś książki...
- Masz swoje życie, w które nie powinienem się wtrącać.
- To nie jest wtrącanie się.- wstałem z krzesła głęboko wzdychając - Wracasz ze mną do sali?
- Jeszcze chwilę tu posiedzę.- skinąłem głową wracając do pokoju, w którym czekał na mnie mój przyjaciel. A Jungkook? Znam dzieciaka od jakiejś godziny i już zdążył porządnie namieszać mi w głowie. Nie tylko urokiem osobistym, ale też podejściem do życia i ludzi. Wszedłem zamyślony do sali, po czym usiadłem na łóżku Jimina wręczając mu wodę.
- I jak?- zapytał z uśmiechem szturchając mnie w ramię.
- Normalnie.- westchnąłem obdarzając go lekkim uśmiechem - Szkoda mi go. 
- Czego się o nim dowiedziałeś?
- Że nikt go tutaj nie odwiedza.- cisza. Jimin westchnął głaszcząc mnie po plecach - W zasadzie nie powinno mnie to obchodzić... praktycznie się nie znamy.
- Jasne, musiałbym cię nie znać... najchętniej pomógłbyś całemu światu.
- Mam ciebie i całą swoją uwagę muszę skupić na tobie.
- Ej no nie przesadzaj... ja jestem dużym chłopcem i sobie poradzę.
- Czy ty chcesz mnie na siłę wepchnąć w kolejny związek?- kąciki ust chłopaka uniosły się do góry.
- Nic na siłę Tae... moim zdaniem powinieneś dać mu szansę.
- Zwolnij trochę... znam go godzinę i wcale nie jest powiedziane, że on jest gejem.
- Jest w twoim typie i znając ciebie nie odpuścisz mu i zrobisz wszystko żeby się w tobie zakochał.- westchnąłem wbijając wzrok w łóżko Jungkooka. W ogóle o czym my mówimy? To szaleństwo... poza tym po ostatnim związku nie chcę się z nikim wiązać, a już na pewno nie z osobą, która za kilka dni mnie opuści. Oczywiście nie powiem tego na głos, bo nie chcę wyjść na egoistę i skończonego dupka, ale taka jest prawda. Chyba nie ma sensu angażować się w związek, który się zakończy po tygodniu czy miesiącu, a ty zostaniesz ze złamanym sercem i wyrzutami sumienia - Mam rację?
- Nie tym razem.- chłopak zdziwił się uważnie mi się przyglądając.
- Co to znaczy?
- On każdego dnia może umrzeć... nie chcę później cierpieć.
- O ty egoisto.
- Co takiego?- oburzyłem się wstając z łóżka.
- A pomyślałeś o nim? Na pewno czuł by się lepiej gdyby ktoś towarzyszył mu w tych ostatnich dniach życia.
- Ja w to nie wchodzę.
- Tae znam cię... teraz cały czas będziesz o nim myślał i rozważał wszystkie za i przeciw.
- Czemu ty mnie tak na niego nakręcasz?
- Bo chcę twojego szczęścia młotku.- narzuciłem torbę na ramię, po czym zrobiłem koło łóżka porządek.
- Do jutra.
- Taehyung no co ty.
- Wieczorem do ciebie zadzwonię.- rzuciłem wychodząc z sali. Na zakręcie, który znajdował się tuż obok drzwi wpadłem na Jungkooka, który odbił się od ściany jęcząc z bólu - Przepraszam, nie chciałem.
- Ah to ty.- brunet pomasował tył głowy spoglądając na mnie - Idziesz już do domu?
- Tak, ale zobaczymy się jutro.
- Dobrze.- chłopak wziął głęboki oddech robiąc krok w stronę drzwi - Uważaj na siebie.- dodał znikając w sali. Przygryzłem wargę idąc w stronę wyjścia. W ciszy przemierzałem szpitalne korytarze zastanawiając się nad Jiminem i Jungkookiem. Tak naprawdę bardziej powinienem martwić się o Jimina, gdyż to on jest mi znacznie bliższy, ale Jungkook... ten chłopak jest tak delikatny, samotny i cholernie biedny przez to paskudne choróbsko... Ja z moim charakterem i podejściem do ludzi bym się nim chętnie zaopiekował i zrobił wszystko, by był szczęśliwy, ale to nie jest takie proste. Z drugiej strony nie wiem też, dlaczego Kook się tak przede mną otworzył. Może przed śmiercią chce zdobyć kogoś na wzór przyjaciela? W sumie... nic nie stracę, a mogę zyskać wiele wchodząc z nim w jakieś interakcje. Chłopak wydaje się być naprawdę fajny, poukładany, dobrze wychowany i przede wszystkim mający coś w głowie. Muszę poprosić Jimina, by dowiedział się kilka rzeczy na temat jego ulubionego gatunku książek i filmów oraz co nie co o jego ulubionym jedzonku. Myślę, że jutro uda mi się go pozytywnie zaskoczyć.

~c.d.n.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak krótko, ale ostatnio mam gorszy okres i przez to brak weny do pisania;;