Ukryta sieć~cz.4 [Minhyun&Seonho]

cz.1 cz.2 cz.3

- Odprowadzę cię. - spojrzałem na chłopaka, poprawiając czapkę.
- Nie musisz Hyung.
- Ale chcę. - skinąłem jedynie głową idąc w stronę miejsca, w którym wynajmuję mieszkanie. To spotkanie z Minhyunem było potwornie dziwne. Chłopak całkowicie się przede mną otworzył, mówiąc mi o sobie chyba wszystko. Może właśnie tego potrzebował? Może chciał mieć po prostu przy sobie osobę, której mógłby zaufać i wyrzucić z siebie to, co leży mu na sercu? W sumie uprawianie seksu za pieniądze i to jeszcze na widoku setek ludzi, musi być bardzo traumatyczne. W zasadzie bycie na ciągłym widoku musiało być dla niego straszne.
- Hyung...
- Hm?
- Powiesz mi, co łączy cię z Danielem? - ten jedynie uśmiechnął się, spoglądając na mnie.
- Czemu o to pytasz?
- Z czystej ciekawości. 
- Nie za często o niego pytasz?
- Hm?
- Z tego co pamiętam, wielokrotnie pytałeś o niego na live'ach. 
- Widziałem po prostu ile spędzacie ze sobą czasu i widziałem, jak ciągle się do ciebie przymilał...
- Przymilał? - Minhyun zaśmiał się kręcąc głową - To tylko mój przyjaciel, nie musisz być zazdrosny. - poczułem jak moja twarz pokrywa się rumieńcem. Odwróciłem wzrok w przeciwnym kierunku, czując się jak głupek.
- Nie jestem zazdrosny. 
- Czyżby? - skinąłem jedynie głową - Hm... może chcesz go poznać i mieć pewność, że nic nas nie łączy?
- Co? - spojrzałem na chłopaka, czując jak przyspiesza mi serce - Ja... miałbym iść do twojego mieszkania? 
- Jeśli chcesz. Później cię odwiozę. 
- Jasne! - brunet uniósł jedynie brew chichocząc - Znaczy... nie powinienem się narzucać.
- Jesteś uroczy. - aishhh... co to ma znaczyć? Mam ochotę się na niego rzucić i przytulać go bez końca. Z drugiej strony, mimo że jestem dość odważnym nastolatkiem, takie słowa i to jeszcze z ust kogoś, kto mi się podoba, okropnie mnie zawstydzają. Dobra Seonho, bądź sobą... tylko takiego może cię polubić.
- Tak? A jak bardzo uroczy? - ha! Mam cię. Spojrzałem na Minhyuna, widząc na jego twarzy lekkie zaskoczenie pomieszane ze zmieszaniem.
- Mmm... tak bardzo uroczy, że mam ochotę targać cię za te poliki. Taka słodka kluska. Chciałbym mieć takiego braciszka.
- Tylko braciszka? 
- Czy ty próbujesz ze mną flirtować?
- Co? - teraz to on ma mnie... co za niefart - Wydaje ci się Hyung. Nie umiem flirtować.
- Mhm... to co miałeś na myśli, pytając mnie o to?
- A co ty taki dociekliwy?
- Cytując ciebie Seonho... pytam z czystej ciekawości. - zmarszczyłem nos, widząc jak ten ponownie chichocze. W końcu po około pół godziny, dotarliśmy do jego mieszkania, które wynajmuje wraz z przyjaciółmi. Wchodząc do niego, czułem ogromne podekscytowanie. Już od progu słyszałem śmiech Daniela i Doghyuna - Pewnie piją, ale nie przejmuj się tym. 
- Okej. 
- Wróciłem!
- Minhyuuuun. - do przedpokoju wparował Daniel szeroko się uśmiechając - Tęskniliśmy za tobą.
- Pijecie?
- Mhm, ale spokojnie.... dla ciebie też stoją flaszeczki.
- Ja dzisiaj nie pije.
- Dobry żart.
- Muszę potem odwieźć Seonho.
- Kogo? - Daniel przeniósł na mnie wzrok, starając się otworzyć szerzej oczy - Donghyun! Minhyun panienkę przyprowadził!
- Słucham?
- Nie przejmuj się... są pijani.
- Ale to koleżanka napije się z nami. - Daniel podszedł do mnie mrużąc oczy - Kolega... Boże, to kolega, wybacz mi. Daniel jestem. - ukłoniłem się pospiesznie, hamując z trudem śmiech.
- Bardzo mi miło, nazywam się Seonho. 
- Seonho, no bardzo ładnie. Donghyun gościa mamy! 
- Nie ma opcji, nie wstanę! - zerknąłem na Mihyuna, widząc jak z jego kącików oczu płynął łzy wywołane śmiechem.
- Chodź, przywitasz się z Donghyunem. - Daniel objął mnie, prowadząc mnie w kierunku jakiegoś pokoju - Jak poznałeś się z Minhyunem?
- Słucham?
- Minhyun i nowi znajomi? No niespotykane.... Donghyun!
- Niedobrze mi. - kucnąłem obok kanapy, na której leżał chłopak, lekko się kłaniając.
- Cześć... jestem Seonho. 
- Ooo... hej, hej, Donghyun. - chłopak usiadł pospiesznie, trzymając się za głowę.
- Może lepiej będzie, jak się położysz. 
- Co ty, Seonho. - Daniel klepnął mnie w plecy sprawiając, że o mały włos nie wyplułem płuc - Donghyun to nasz stary, imprezowy weteran. Zaraz mu przejdzie. 
- Daniel, polej młodemu. I Minhyun... gdzie jest mój Minhyun?
- Minhyun i młody nie piją. - brunet wręczył mi szklankę z sokiem, uśmiechając się.
- A to dlaczego?
- Seonho ma 16 lat, a ja później muszę go odwieźć. 
- Ile masz lat? - Donghyun spojrzał na mnie ze zdziwieniem - 16, naprawdę? - zmieszany skinąłem jedynie głową.
- Co ty Minhyun.... skąd go wytrzasnąłeś?
- Powiem wam jutro, jak będziecie trzeźwi... Poza tym nie mów o Seonho, jakby go tutaj nie było.
- A tak, sorry. 
- Daniel... - Minhyun usiadł na fotelu, spoglądając na swojego przyjaciela, który siedział obok mnie na ziemi - Seonho ma do ciebie pytanie.
- Oo, jakie? - otworzyłem szerzej oczy, zerkając na bruneta.
- No właśnie, jakie Hyung?
- Takie, które non stop mi zadajesz i które nie daje ci spokoju.
- Dawaj młody. 
- Nie no... to nic takiego. - wypiłem pół szklanki soku czując, jak robi mi się gorąco.
- Seonho jest o ciebie zazdrosny, Daniel. - słysząc to, zaplułem się, wycierając pospiesznie brodę - Myśli, że jesteśmy razem i ciągle mnie o to wypytuje. 
- Uuuu... ktoś tu jest zazdrosny o naszego Minhyuna. 
- Nie, to nieprawda. - nie pamiętam żeby kiedykolwiek moja twarz tak płonęła.
- Jest przystojny, to nie ma się co dziwić. 
- Nic ich nie łączy, są przyjaciółmi. - powiedział Donghyun, kładąc się ponownie na kanapie - Dajcie chłopakowi spokój.
- Aishh... psujesz całą zabawę.- Daniel uderzył go w ramię chichocząc.
- Pójdę już. - odłożyłem szklankę na stolik, idąc w kierunku drzwi.
- Poczekaj. - Minhyun stanął w przedpokoju, przyglądając się, jak się ubieram - Posiedź z nami jeszcze.... Seonho...
- Nie chcę być przez was wyśmiewany. 
- Wyśmiewany?
- Mój współlokator ma rację. Pomiędzy wami a mną jest totalna przepaść.
- Nie rozumiem.
- Ludzie w twoim wieku postrzegają mnie jako dziecinnego gnojka. Nie chcę tak...
- Zaczekaj, odwiozę cię.
- Nie trzeba. - chłopak sięgnął po płaszcz i kluczyki do samochodu.
- Jadę odwieźć Seonho! - wyszliśmy na klatkę schodową, na której uderzył w nas okropny chłód.
- Powiedziałem, że nie musisz Hyung.
- Chodź, pogadamy. - westchnąłem idąc posłusznie ramię w ramię obok Minhyuna - Poczułeś się urażony?
- No nie będę ukrywał...
- To miały być żarty. 
- Może dla was.... ja się nie uśmiałem. 
- Ojeju. - Minhyun przyciągnął mnie do siebie. Wylądowałem między jego ramionami, wtulając twarz w jego klatkę piersiową - Przepraszam. Nie chcieliśmy się z ciebie śmiać. 
- Dobra no... - westchnąłem ciągnąc za klamkę samochodu, obok którego staliśmy - Otwórz, jest zimno.
- Okej, ale to nie ten samochód. - zaśmiał się otwierając inny. Kolejna wtopa - W ramach przeprosin zapraszam cię na herbatę i ciastko... jutro ci pasuje?
- Nie wiem, pomyślę. - jechaliśmy w stronę ulicy, na której mieszkam, w absolutnej ciszy. W końcu Minhyun zerknął na mnie wzdychając.
- A ten twój współlokator... Chyba sporo o nas wie, hm?
- O nas?
- O mnie i chłopakach.
- No tak... Jest moim przyjacielem, trochę mu o was powiedziałem. 
- Mhmm... powinienem go poznać?
- Dlaczego? - spojrzałem na bruneta, marszcząc brwi.
- Ty moich przyjaciół już poznałeś.
- Mhm... teraz powinieneś zabrać mnie do Busan i przedstawić swoim rodzicom. - wymieniliśmy się uśmiechami. Atmosfera między nami nieco się poprawiła. W sumie nie umiałbym się długo na niego gniewać. Gdy dojechaliśmy pod blok, Minhyun wyłączył silnik spoglądając na mnie - Dziękuję za podwózkę i... w ogóle za cały dzień.
- Dobrze się bawiłeś?
- Jasne. - uśmiechnąłem się, po czym oblizałem nieśmiało wargę - To... rozumiem, że widzimy się ostatni raz. 
- Hm... zrób coś żeby nie był to ostatni raz. - między nami zapadła dość niezręczna cisza. Parsknąłem śmiechem spuszczając głowę. Wbiłem wzrok w swoje uda, czując jak zalewa mnie pot.
- Wariat. 
- Czyżbym zawstydził Seonho? 
- Mnie się nie da zawstydzić. - uniosłem głowę, spoglądając ponownie na Minhyuna - A chciałbyś zobaczyć się ze mną jeszcze raz Hyung?
- Czemu nie. Jesteś bardzo dojrzałym 16-latkiem... nawet masz żarty na poziomie. - uderzyłem go w ramię, czerwieniąc się - A flirciarz z ciebie jak ta lala. - nachyliłem się pospiesznie do bruneta, muskając wargami jego idealne, słodkie usta. Nie sądziłem, że ta chwila kiedykolwiek nastąpi, ale w tym momencie byłem potwornie szczęśliwy decydując się na ten krok - Oh... - uśmiechnąłem się jedynie, wysiadając pospiesznie z samochodu. Nawet się nie odwróciłem... szedłem pospiesznie w kierunku bloku, czując, jak na moich ustach maluje się szeroki uśmiech. Wiedziałem, że muszę działać, by zachęcić do siebie chłopaka, a wiem, że na pocałunek z jego strony, musiałbym bardzo długo czekać.
                      Gdy wróciłem do domu, Guanlin już spał... przynajmniej takie miałem wrażenie. Wszedłem po cichu do mieszkania rozbierając się, po czym ruszyłem na palcach w stronę łazienki.
- Gdzie byłeś? - złapałem się za klatkę piersiową, lądując na ścianie z donośnym krzykiem.
- Zwariowałeś?! Dlaczego mnie straszysz?! 
- A ty?... Wydzwaniam do ciebie i wypisuję jak głupi od kilku godzin! - chłopak wziął głęboki oddech uważnie mnie oglądając - Nic ci nie jest?
- Nie... - wyjąłem z plecaka telefon, widząc 53 nieodebrane połączenia i kilka sms'ów - Przepraszam.
- Przepraszam? Myślałem, że zawału przez ciebie dostanę. 
- Nie zrobiłem tego celowo, przecież wiesz...
- Dobrze no, najważniejsze, że już jesteś. - Guanlin uniósł brew, mierząc mnie wzrokiem - Dowiem się gdzie byłeś?
- Z Minhyunem.
- Czekaj... jak z Minhyunem?
- Jak wychodziłem z policji to go spotkałem. Poszliśmy na herbatę, później zabrał mnie do siebie...
- Było coś? 
- Co? - zaśmiałem się szturchając go w ramię - Oszalałeś? Przecież prawie w ogóle się nie znamy. - mina mojego przyjaciela mówiła wszystko. Wywinąłem oczyma, przełykając z trudem ślinę - Podwiózł mnie do domu. Jak wysiadałem z samochodu to... tak jakoś go pocałowałem. Dobra, nieważne z resztą... - machnąłem ręką idąc do łazienki.
- Poczekaj, jak to nieważne? - chłopak złapał mnie za nadgarstek uśmiechając się - Czyli co? Mój mały Seonho ma chłopaka?
- Co? N... nie... nieee, coś ty. 
- Mhm... a kiedy go poznam? 
- Nie wiem... 
- Zadzwoń do niego i zaproś go do nas jutro na obiad. 
- My... nie wymieniliśmy się numerami.
- Żartujesz, prawda? - pokręciłem przecząco głową - Jak wy macie zamiar się teraz spotkać?
- No... wiesz... wierzę w przeznaczenie.
- Nie chrzań.
- Dobra no. Wiem gdzie mieszka. Jak zatęsknię, to do niego pojadę. 
- Oj Seonho, Seonho... widzę, że muszę cię nauczyć randkowania.
- Koniecznie. - zaśmiałem się, zamykając się w łazience.
- Jest późno, idę już spać.
- Okej, dobranoc! - odkręciłem wodę, rozbierając się. Ten dzień, był zdecydowanie numerem jeden pod kątem najlepszych dni w moim życiu. A już na pewno był najlepszy, odkąd przyjechałem do Seoulu. Gdy się rozebrałem stanąłem przed lustrem, uważnie się sobie przyglądając. Czułem dość silne napięcie i ucisk w dolnej części brzucha, który za wszelką cenę chciałem rozładować. Muszę się przyznać, że nigdy w życiu się nie masturbowałem więc byłem przerażony i podekscytowany jednocześnie. Myśląc o Minhyunie jednak, nie potrafiłem się hamować. Moja wyobraźnia szalała, stawiając mnie przy nim w najbardziej perwersyjnych sytuacjach. Oparłem się jedną ręką o zlew... w drugiej natomiast ulokowałem swojego członka. Po zamknięciu oczu, wyobraziłem sobie dotykającego mnie Minhyuna. Jego delikatne dłonie sunęły po moim nagim ciele, a wargi pieściły mój kark oraz szyję. Moją dłoń zastąpiła jego, pieszcząc moją męskość bardzo delikatnie. Zagryzłem wargę, przyspieszając ruchy dłoni. W głowie miałem wyobrażenie, robiącego to Minhyuna. Było to cholernie dziwne, ale też niezwykle przyjemne uczucie - Hyung... - szepnąłem czując, jak moja dłoń zaczyna lepić się pod wpływem jakiegoś płynu. Czując idącą za tym rozkosz, przyspieszyłem jeszcze bardziej. Stanąłem w większym rozkroku, zaciskając wolną dłoń na krawędzi zlewu - Szybciej. - jęknąłem dochodząc na podłogę. Otworzyłem oczy, widząc w lustrze swoją zaczerwienioną z emocji twarz. Moje biodra drżały, a po ciele rozchodził się przyjemny, ciepły dreszcz. Uniosłem pobrudzoną spermą dłoń, uważnie się jej przyglądając - Fuj.
- Głuchy jesteś? Nie lej tyle tej... - odwróciłem się gwałtownie, widząc stojącego w drzwiach Guanlina - Przepraszam. - chłopak wyszedł, zamykając za sobą drzwi - Przepraszam Seonho! - zakręciłem wodę, po czym podbiegłem do drzwi, zamykając je na klucz. Byłem święcie przekonany, że zrobiłem to wcześniej... - Seonho, nie chciałem. Przepraszam, powinienem był zapukać. - pociągnąłem nosem wchodząc do wanny, po czym ukryłem twarz między nogami. Ale wstyd... dlaczego ja to do cholery zrobiłem? Ponoć w tym wieku wszyscy to robią, Guanlin pewnie też. Z tym że jego na tym nie przyłapałem... a on mnie przyjrzał przy moim "pierwszym razie"...

*

                            Wracałem ze szkoły wyjątkowo późno. Było już grupo po 18-tej, a ja nie myślałem o niczym innym, jak o Guanlinie i wczorajszej akcji w łazience. Rano udało mi się wyjść przed nim, przez co nie musiałem patrzeć mu w oczy, ale wiem, że dziś kończył o 16-stej i na sto procent jest już w domu. Mam go za to przeprosić? Naprawdę nie wiem, jak powinienem się zachować. 

Skręcając w osiedle, ujrzałem znajomy mi już samochód oraz stojącego przed nim wysokiego chłopaka. Minhyun? Uśmiechnąłem się lekko pod nosem udając, że go nie widzę.

- Seonho! - przystanąłem odwracając się dość leniwie w kierunku bruneta.

- Hyung. - podszedłem do niego, obdarowując go nieśmiałym uśmiechem - Co ty tu robisz?

- Przyjechałem zabrać cię na herbatę i ciacho, ale nie wiedziałem pod jakim numerem mieszkasz.

- Oh... i od której tutaj czekasz? - Minhyun spojrzał na zegarek wzdychając.

- Od 14-stej... nie wiem też, o której kończysz szkołę.

- Jeju... na pewno zmarzłeś. - złapałem go za nadgarstek, co spotkało się z jego cichym chichotem. 

- Mówiłem ci już, że jesteś uroczy?

- Coś wspominałeś. - uśmiechnąłem się prowadząc go w stronę klatki - Mówiłeś też, że chciałbyś mieć takiego brata jak ja.

- Głupoty gadałem. Nie miałem na myśli brata.

- A kogo?

- Nie bądź zbyt ciekawski. - prychnąłem wchodząc do mieszkania. 

- Seonho?! - do przedpokoju wbiegł Guanlin, z narzuconym na siebie fartuchem kuchennym - O... 

- Hej, ty pewnie jesteś Guanlin. - mój współlokator zerknął na mnie, wycierając pospiesznie ręce w fartuch - Jestem Minhyun. Wczoraj to przeze mnie Seonho wrócił tak późno... mam nadzieję, że to nie problem.

- Nie... nie, coś ty. - chłopak podszedł do bruneta, ściskając jego dłoń - Fajnie cię w końcu poznać. Em... ja... zrobiłem kolację, także... zapraszam.

- Ja nie jestem głodny. - burknąłem zerkając na Minhyuna - Ale ty zjedz Hyung. 

- Byłeś cały dzień w szkole, musisz coś zjeść. 

- Seonho... - współlokator spojrzał na mnie, zaciskając w dłoniach fartuch - Dla ciebie to wszystko zrobiłem... przepraszam.

- Ahh, wszystko jasne. Pogadajcie, a ja pójdę zapalić. - Minhyun uśmiechnął się głaszcząc mnie po głowie.

- Nie mamy o czym rozmawiać.

- Nie bądź uparciuchem... zaraz wrócę. - dodał wychodząc z mieszkania. Westchnąłem zerkając na Guanlina. Czułem się jak skończony kretyn...

- Seonho... wiem, że popełniłem wczoraj błąd. Przepraszam. Powinienem najpierw zapukać. 

- Daj spokój.

- Mamy po 16 lat, to normalne... 

- Ale nie jest normalne to, że mnie przy tym podglądasz.

- Nie podglądałem cię, oszalałeś? Wszedłem żeby ci powiedzieć, żebyś zakręcił wodę. Skąd miałem wiedzieć, co robisz? 

- Dobra...

- Wybacz mi. Uwierz mi, że nie chciałem i jest mi potwornie głupio.

- Mi też...

- Wiem... ale ja robię to samo. - chłopak uśmiechnął się, co wywołało lekki uśmiech na mojej twarzy - Przepraszam.

- Dobra no. - przybiliśmy sobie piątkę, uśmiechając się.

- Mam nadzieję, że to nie ta ręka, którą...

- Skończ. 

- Żartuję, wyluzuj. - poszliśmy do kuchni, w której Guanlin zaczął pospiesznie wykładać dodatkowe naczynia dla Minhyuna - Czyli jesteście razem.

- Nie... czekał na mnie pod domem.

- Żartujesz. - chłopak uśmiechnął się wykładając na stół jedzenie - Musi mu zależeć. 

- Przestań. - zaczerwieniłem się idąc do drzwi. Akurat w tym samym momencie do mieszkania wszedł Minhyun - Jesteś.

- Mhm... a wy jak tam?

- W porządku.

- O co wam poszło?

- Aaa... takie tam nasze pierdoły. - uśmiechnąłem się prowadząc chłopaka do kuchni. 

- Ale zapachy. - Minhyun uśmiechnął się spoglądając na dumnego Guanlina - Pomóc ci w czymś?

- Nie, nie... siadajcie. - podczas kolacji mój przyjaciel przemaglował Minhyuna w każdą możliwą stronę. Wypytał go absolutnie o wszystko. Ten jednak czuł się jak wśród swoich i chętnie odpowiadał na każde pytanie. Po kolacji zmyliśmy do mojego pokoju. Położyłem się na łóżku, głaszcząc się po brzuchu.

- Ale się najadłem. 

- Mmm... ale twój współlokator świetnie gotuje.

- To prawda. - uśmiechnąłem się klepiąc miejsce obok siebie - Chodź Hyung. - długo nie musiałem go prosić. Minhyun położył się obok mnie, wbijając we mnie wzrok. 

- Zaraz będę musiał się zwijać.

- Dopiero przyjechałeś.

- Tak ci się wydaje. Już po 21. 

- Serio?... ale ten czas leci. - uśmiechnąłem się, przygryzając lekko wargę - Zostań na noc.

- Ta? I gdzie będę spał?

- Koło mnie. 

- A wypada nam?

- A czemu nie?

- Rzeczywiście jesteś strasznie hop do przodu. 

- Ej... wcale nie.

- Tak? To przypomnij mi proszę, co zrobiłeś wczoraj jak wysiadałeś z samochodu.

- Wczoraj? Oj to już nie pamiętam. 

- Przypomnieć ci? - Minhyun zbliżył się do mnie, ostrożnie mnie całując. 

- Hyung... - szepnąłem układając dłoń na jego zimnym jak lód policzku. Ten jednak nie przerywając, wsunął język w moje usta, przyprawiając mnie o gęsią skórkę - Nie umiem. 

- Nie myśl o tym. - zamknąłem oczy skupiając się tylko i wyłącznie na obecności Minhyuna. Aishh... musiał to być najgorszy pocałunek w jego życiu, ale cóż... każdy od czegoś musi zacząć, prawda?

~c.d.n.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------