Wonho & Shownu ~cz.1 [To tylko przyjaciel]

- Wonho, szybciej!... Dobrze!... Podaj do Minhyuka!- aishh... i tak dzień w dzień. Padam już ze zmęczenia, ale z drugiej strony sport to ja... całe moje życie... sam musiałem ciężko zapracować na to kim teraz jestem. Gram w drużynie piłki ręcznej juniorów w Korei Południowej. Jak na chłopaka z bidula to spore osiągnięcie... przynajmniej tak twierdzi mój trener- Shownu. Jak dla mnie to wciąż za mało... wiem, że stać mnie na więcej - Nie przestawajcie!... Wonho biegiem pod bramkę!- czemu bez przerwy mnie woła? Mówił, że jestem najlepszy... że dużo ode mnie wymaga. Po kolejnym krzyku trenera złapałem piłkę, po czym cisnąłem nią z całej siły w bramkę - Super! Chodźcie na przerwę!- nie miałem siły dojść do trybun. Położyłem się na zimnych panelach głęboko oddychając. Te treningi męczą mnie coraz bardziej... z dnia na dzień jestem coraz bardziej zmęczony, a moje ciało coraz bardziej to odczuwa - Wonhooo!- syknąłem podnosząc się leniwie z ziemi. Podszedłem do trenera i reszty drużyny kładąc się na materacu.
- Słucham.
- Dobrze... skoro jesteśmy w komplecie mam dla was pewną informację, która jak myślę bardzo was ucieszy.... Zaczynają się mistrzostwa świata w piłce ręcznej juniorów i wy jako moja najlepsza drużyna zakwalifikowaliście się. Za kilka dni wyjeżdżamy do Tokio, także...- i właśnie wtedy uradowany blondyn o imieniu Minhyuk rzucił się na Shownu krzycząc z radości. W jego ślady poszła reszta drużyny. Ja jedynie otworzyłem szeroko oczy... nie wierzę. Nie potrafię pojąć tego, że udało nam się zakwalifikować na mistrzostwa świata... wow. Usiadłem wpatrując się w podłogę... kurczę, ale jaja. Uśmiechnąłem się delikatnie pod nosem wpajając sobie w międzyczasie, że muszę trenować jeszcze częściej i intensywniej - Wonho!- spojrzałem na trenera posyłając mu ciepły uśmiech. Nadal nie wierzę. Pewnie wszystko dotrze do mnie jak będę w domu... sam ze swoimi myślami. W pewnym momencie poczułem klepanie po plecach. Odwróciłem się w stronę jak się okazało mojego najlepszego kolegi Kihyuna.
- Co ty Wonho? Nie cieszysz się?
- Cieszę się... i to bardzo... tylko jakoś to do mnie nie dociera. 
- Też jestem w szoku, ale kurde chłopie...- rudzielec kucnął przede mną szeroko się uśmiechając - To mistrzostwa świata... masa trenerów... ważnych ludzi... musisz dać z siebie wszystko żeby cię zauważyli i w przyszłości wzięli do kadry narodowej.
- Co ty... w życiu mi się to nie uda.
- Nie chcę nawet tego słyszeć... obiecaj mi, że się o to postarasz.- uśmiechnąłem się wyciągając w jego stronę mały palec... to był nasz stały zwyczaj mający na celu zapewnić drugą osobę o tym, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, by spełnić obietnicę - I to mi się podoba... Tak w ogóle jak będziemy wracać to musimy iść do sklepu... nie ma nic na kolację.
- Jasne... leć teraz do szatni.- poznałem go w domu dziecka. Odkąd pamiętam zawsze stał u mojego boku, pomagał mi, wspierał mnie, śmiał się i cieszył w radosnych momentach mojego życia, dlatego też nie wyobrażałem sobie wejścia w "dorosłość" bez niego. Po wyjściu z domu dziecka udało nam się zdobyć pracę, dzięki czemu mogliśmy wynająć razem mieszkanie. Mieszkamy tak od siedmiu miesięcy i muszę przyznać, że jest to najlepsze siedem miesięcy w moim życiu.
- Wonho?- spojrzałem w stronę trenera.
- Tak?
- Chodź na chwilę.- rozejrzałem się po sali, po czym podszedłem do niewiele starszego od siebie chłopaka.
- Słucham.
- Jak mówiłem o wyjeździe błądziłeś myślami w chmurach, dlatego dla ciebie powtórzę to jeszcze raz... Wyjeżdżamy za trzy dni... będziemy mieszkać cały czas w Tokio w The Ritz Carlton...
- C... co?.... Ale to strasznie drogi hotel...
- O który na szczęście nie musicie się martwić... Wy macie jedynie skupić się na grze.
- Ale...
- Mogę dalej?- skinąłem jedynie głową - Dobrze... weź ze sobą masę rzeczy typowych na trening, bo tam wam nie odpuszczę... będziecie dnie i noce spędzać na sali.
- Dobrze...
- Wonho?- podniosłem na niego pytający wzrok - Wszystko u ciebie w porządku?
- Tak... a czemu o to pytasz?- jako że jesteśmy w podobnym wieku mówimy sobie na "ty".
- Jesteś ostatnio jakiś nieobecny.
- Jestem po prostu zmęczony.- chłopak westchnął spoglądając na drzwi, w których czekał już na mnie Kihyun.
- Zmykaj do domu... widzimy się jutro na treningu.- uśmiechnąłem się lekko, po czym ruszyłem w stronę przyjaciela. Wracając do domu wstąpiliśmy do osiedlowego sklepu po kilka rzeczy na kolację.
- Na co masz dzisiaj ochotę?- westchnąłem spoglądając na chłopaka.
- Mmm nie wiem... weź dzisiaj wszystko pod siebie.
- Wonho, wszystko okej?
- Tak... 
- Znam cię na wylot... co się dzieje?- sięgnąłem na pułkę z kawą. Po złapaniu butelki z tym napojem otworzyłem ją od razu wypijając zawartość.
- Jestem padnięty... dochodzi 21, a o 4 muszę wstać do pracy... potem szybki obiad i na trening i tak w kółko...- Kihyun westchnął głaszcząc mnie po plecach.
- Pomyśl o tym inaczej... za trzy dni to piłka ręczna będzie twoją jedyną pracą.
- Skąd ta pewność?
- Jesteś najlepszy... muszą cię zauważyć.- uśmiechnąłem się czochrając jego gęste włosy.
- No to skoro tak mówisz to musi tak być.
- Chodź... zjesz, wykąpiesz się i pójdziesz spać.- Kihyun chwycił mnie za rękę ciągnąc mnie do kasy - Jutro przypada mi wolne, ale pójdę za ciebie do roboty.... ty masz się porządnie wyspać.
- Zwariowałeś... nie ma nawet takiej opcji.
- Chłopie wyglądasz jak chodząca śmierć... nie dyskutuj ze mną.- wtuliłem się w przyjaciela lekko się uśmiechając.
- Co ja bym bez ciebie zrobił?
- Umarłbyś i przepadł w tym okrutnym świecie.- spojrzeliśmy na siebie po chwili wybuchając śmiechem. W sumie ma rację.... nie raz już ratował mi tyłek. Zawsze był przy mnie, gdy mówiłem, że nie mam siły już żyć, cierpieć i znosić wszystkich przeciwności losu. Za każdym razem był przy mnie odciągając mnie od myśli samobójczych. W końcu gdy zaprowadził mnie na trening drużyny, w której trenował stwierdziłem, że piłka ręczna to jest to co chcę robić w życiu. Wtedy też mając cel i pasję skupiałem się głównie na tym, odtrącając tym samym wszystkie złe myśli - Spadaj do wanny.- powiedział rudzielec gdy przekroczyliśmy próg mieszkania.
- Kihyunnie?
- Hm?
- Kocham cię.
- Wiem matole... ja ciebie też.- mhm... z tymi wyznaniami zachowujemy się czasami jak laski, no ale cóż... dom dziecka i samotność niezwykle zbliżają do siebie ludzi. Za jego radą poszedłem do łazienki, po czym zatopiłem się w wannie z gorącą wodą. Czułem jak moje spięte i przemęczone mięśnie się rozluźniają. Oj tak... potrzebowałem takiej długiej kąpieli - Wszystko okej?!
- Tak!- uśmiechnąłem się, po czym sięgnąłem po płyn, by się umyć. Skoro Kihyun już wypytuje o to czy jeszcze żyję, znaczy, że siedzę tu już dość długo. Po wyjściu z wanny nałożyłem szlafrok i ruszyłem do kuchni - Co dobrego robisz?
- Twoje ulubione Galbi.
- No nie żartuj.
- Zobacz.- Kihyun podniósł pokrywkę ukazując mi cudownie skwierczące żeberka.
- Gdybyś był dziewczyną już dawno bym ci się oświadczył.- chłopak zachichotał odprowadzając mnie wzrokiem do stołu. Gdy usiadłem na stole wylądował talerz z mięsem i różnymi warzywami - Jak pachnie.
- Jedz i spadaj do łóżka. 
- Tak jest.- zacząłem jeść. Widziałem jednak jak Kihyun nie odrywa ode mnie wzroku, co troszkę mnie krępowało - Co jest?
- A tak sobie myślę.
- O czym?
- Hm... nie wiem zbytnio jak ugryźć temat...- odłożyłem pałeczki wlepiając wzrok w przyjaciela.
- Coś się stało, tak?
- Nieee... spokojnie... chodzi bardziej o... nie zauważyłeś może ostatnio zmiany w zachowaniu Shownu?
- Hm... chyba nie, a co?
- Ja zauważyłem... jest... inny w stosunku do ciebie.
- Co?- zachichotałem ładując sobie warzywa do buzi - Więcej ode mnie wymaga więc mnie ciśnie, ale spoko...
- Nie o to mi chodzi...
- To o co?
- Zachowuje się jakby coś do ciebie czuł.- zadławiłem się pieczarką gdy to usłyszałem. Po wypiciu kilku łyków wody spojrzałem znów na Kihyuna.
- Kihyunnie.... majaczysz ze zmęczenia.
- O ile idziesz, że wykorzysta ten wyjazd do Tokio by się do ciebie zbliżyć?
- Hm... dobra... co zyskuje zwycięzca?
- Satysfakcję i ogromną michę ramenu.
- Stoi.- zaśmialiśmy się kontynuując kolację. Po wszystkim pozmywałem i leniwym krokiem ruszyłem do pokoju chłopaka, który już wylegiwał się w łóżku - Nie siedź w tym telefonie, tylko idź spać.
- Tak sobie myślę...- Kihyun odłożył komórkę, po czym usiadł - Zostawisz mnie dla niego?
- Co?- usiadłem obok niego - O czym ty znowu mówisz?
- Boję się, że jak z nim będziesz to się ode mnie wyprowadzisz i no... zostawisz mnie...
- Kihyun...- uśmiechnąłem się głaszcząc go po głowie - Po pierwsze... nie będę z nim, bo nie jestem gejem... po drugie nawet gdybym coś do niego poczuł, co jak już powiedziałem nie jest możliwe, to w życiu bym cię nie zostawił... myślałem... myślałem, że to wiesz...
- Przepraszam... po prostu... aish... boję się...
- Nie masz czego.- wtuliłem go w siebie głaszcząc go po głowie - Śpij dobrze.- ten uśmiechnął się lekko kładąc się do łóżka.
- Dobranoc.- wyszedłem z pokoju, po czym rzuciłem się na kanapę w salonie. Chciałem zastanowić się nad słowami Kihyuna dotyczącymi Shownu, ale nie miałem na to siły... byłem zbyt zmęczony...

~c.d.n.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------